Είμαι 14 μήνες άνεργη. Γίνομαι 34 σε δυο μήνες. Έχω στείλει άπειρα βιογραφικά και δεν απαντάει κανείς. Κανείς. Η μόνη δουλειά που με καλέσανε για συνέντευξη ήταν σε μια εταιρία με ασανσέρ. Δε με προσλάβανε, κι ας είμαι απόφοιτη πανεπιστημίου με μάστερ και άριστη ξένη γλώσσα. Γραμματέα ψάχνανε. Ούτε για γραμματέας δεν κάνω.
Πριν από ένα μήνα τελείωσε το ταμείο ανεργίας. Οι γονείς μου δεν μπορούν να βοηθήσουν, μια μικρή σύνταξη έχουν. Πλέον θα μείνω τελείως μέσα στο σπίτι, φυλακή. Δεν υπάρχουν χρήματα για τίποτα. Ούτε για έναν καφέ τη βδομάδα. Θα κόψω τελείως κι αυτό τον καπνό που κάπνιζα, και τον πρόσεχα να κρατήσει περισσότερο (θετικό για την υγεία!).
Ένα αμάξι που έχω δε θα ξανακουνηθεί. Δεν μπορώ να πληρώσω ούτε ασφάλεια ούτε βενζίνη.
Απλά θα υπάρχω μέσα στο σπίτι των γονιών μου. Και θα κάνω και κανένα περίπατο στο κέντρο της πόλης.
Ευτυχώς δεν έχω οικογένεια, παιδιά. Και δεν θα μπορέσω να κάνω έτσι οικογένεια και παιδιά. Ευτυχώς που υπάρχουν οι γονείς, για να έχω στέγη και φαγητό.
Πνίγομαι. Οχτώ χρόνια σπουδών με χίλιες στερήσεις και τώρα...
Και μέσα σ' όλα αυτά, μ' αφήνει σιγά σιγά και ο συντροφός μου. Το κερασάκι! Και φανταστείτε ότι αυτό με πονάει πιο πολύ απ' όλα.
Είμαι κουρασμένη και φοβάμαι. Πώς θα περάσει αυτό το καλοκαίρι; Ευτυχώς εδώ μέσα είμαστε όλοι υγιείς! Και εύχομαι να συνεχίσει αυτή η καλοτυχία μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου